czwartek, 10 stycznia 2013

Carlos Ruiz Zafón „Gra anioła”


Autor: Carlos Ruiz Zafón
Tytuł: Gra anioła
Wydawnictwo: Muza
Rok wydania: 2008
Typ: książka
Strony: 608
Źródło: prezent

OPIS TREŚCI




Na „Cień wiatru” Carlosa Ruiza Zafóna pierwszy raz trafiłam mając około piętnaście lat. Leżałam wtedy w szpitalu w Rabce Zdrój, około 350 kilometrów od domu. Jedyną odskocznią od ścian szpitala były odwiedziny mojej mamy, która przyjechała tam ze mną, i czytane przez nią na głos książki. Wśród nich był „Cień wiatru”, który wtedy znienawidziłam po paru stronach, właściwie bez jakiegoś szczególnego powodu. Na całe moje szczęście, po latach, przed obroną pracy licencjackiej, powieść Zafóna znowu trafiła w moje ręce i tym razem pokochałam ją bez zastrzeżeń. Z lekkimi wyrzutami sumienia porzucałam notatki, żeby razem z Danielem przemierzać ulice Barcelony. Cóż, na pewno nie mam czego żałować, ponieważ z egzaminu i tak dostałam piątkę.

Po pierwszej powieści zapragnęłam kolejnych. Przeczytałam w zeszłym roku „Więźnia nieba” i teraz przyszła kolej na „Grę anioła”. Wprawdzie jest ona częścią cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek, jednak z pewnością nie można do niej podchodzić tak samo jak do poprzednika i następcy, że się tak wyrażę. Akcja również toczy się w cudownej Barcelonie, nie zabrakło księgarni Sempere i Synowie czy też najważniejszego miejsca serii, czyli Cmentarza. Co natomiast spodobało mi się najbardziej, poznajemy matkę Daniela, której po prostu nie da się nie pokochać. Z takim charakterkiem z pewnością zostałaby moją przyjaciółką.

Głównym bohaterem „Gry anioła” jest David Martín, którego miłość do książek ciągnie ku pisarstwu. Oczywiście jak każda postać Zafóna, także ten początkujący pisarz nie miał prostego życia, od samego dzieciństwa zaczynając. Miałam właściwie wrażenie, że spełnianie marzeń związanych z pisaniem, z każdym nowym zleceniem niszczy go coraz bardziej. Gdzieś po drodze gubi większość bliskich osób, zdrowie i moralność. Natomiast znajomość z Andreasem Corelli, który od początku wzbudzał jego podejrzenia, okazuje się przekleństwem.

Szczerze mówiąc, w pierwszym odczuciu po przeczytaniu książki, byłam nieco rozczarowana. Głównie dlatego, że cały czas sugerowałam się „Cieniem wiatru”. Chociaż przecież to nic dziwnego, skoro „Gra anioła” jest kolejną częścią cyklu. Wprawdzie tutaj również nie zabrakło intrygującego wątku kryminalnego, którego zakończenia chyba nikt nie jest w stanie przewidzieć, jednak istnieje jedna, bardzo ważna różnica. W „Grze anioła” pojawiają się wątki fantastyczne. I to mnie właśnie trochę rozczarowało, bo szczerze mówiąc średnio przepadam za jakąkolwiek fantastyką (wyjątek potwierdza regułę!). Jednak muszę przyznać, że w tej powieści nie były one nachalne i ułożyły się w tak piękną całość, że odwołałam wszystkie swoje zastrzeżenia. I warto zapamiętać jedną z sentencji Davida: „Życie daje drugą szansę tylko tym, którym nigdy nie stworzyło pierwszej. Właściwie jest to szansa z drugiej ręki, której ktoś nie potrafił wykorzystać, ale lepsze to niż nic.”

Przez całą powieść miałam tylko jedno zastrzeżenie. David Martín wydał mi się dość nieokreślony. Miałam wrażenie, że przy każdej poznanej osobie zachowywał się zupełnie inaczej. W stosunku do Isabelli był ironiczny i złośliwy. Z Sempere synem rozmawiał wesoło o pogryzaniu dziewczęcych pośladków. Natomiast wobec Vidala zachowywał się uprzejmie i z wdzięcznością. Przez to wydawało mi się, jakby za każdym razem był zupełnie innym człowiekiem. Jednak na tym moje uwagi się kończą.

Przyznam, że powieść z wielką dumą postawiłam na półce i opatrzyłam naklejką spełniającą funkcję mojego ex libris. Historia jest naprawdę niesamowita i wciągająca. Zafón ma tak cudowny styl pisania, że w jego wydaniu „Zmierzch” przyjęłabym z otwartymi ramionami, kochając się równocześnie w Edwardzie i Jacobie oraz z całego serca pragnąc być Bellą. Na pewno po „Grę anioła”, ale i pozostałe części cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek sięgnę jeszcze nie raz.

8 komentarzy:

  1. Pluję sobie w brodę, bo mam straszne zaległości w Zafonie! Kilka lat temu zachwycił mnie "Cieniem wiatru" i wciąż obiecuję sobie, że sięgnę po pozostałe jego książki...
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miałam dokładnie to samo. Po przeczytaniu "Cienia wiatru" stwierdziłam, że koniecznie muszę czytać dalej. Tylko jakoś nie było mi po drodze do księgarni i kolejną część kupiłam dopiero rok później. :)

      Usuń
  2. Mój kochany Zafon :-) Grę Anioła czytałam wieki temu i ciężko mi się teraz szczegółowo do recenzji odnieść... Ale planuję powrót do tej książki a właściwie do całej trylogii, zobaczymy jak wypadną w bezpośrednim zestawieniu...

    OdpowiedzUsuń
  3. O matko, to TY! :D ale fajnie wiedzieć, że osoba z którą piszę maile w sprawie audiobooków jest niewiele starsza ode mnie :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Zostałaś wyróżniona w Versatile Blogger, zapraszam: http://ksiazka-od-kuchni.blogspot.com/2013/01/versatile-blogger-wyroznienie.html

    OdpowiedzUsuń
  5. Wstyd się przyznać, ale nie czytałam jeszcze żadnej powieści Zafóna. Oczywiście, muszę to zmienić!

    P.S. Ewo, z którą wymieniam e-maile, to Ty? Cieszę się, że trafiłaś tutaj. Chętnie będę zaglądała do Ciebie częściej. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja czytałam tylko części Cmentarza Zapomnianych Książek, bo pozostałe jego powieści wydały mi się zbyt młodzieżowe. Chociaż podejrzewam, że mimo tego czytałoby się je równie dobrze. :)

      I tak, to ja. :) Natchnęliście mnie wszyscy nawet nie tyle do prowadzenia bloga, ale do częstszego czytania książek. :)

      Usuń
  6. Jak dla mnie ten autor jest genialny. Po tą jego powieść jeszcze nie sięgnęłam, ale zamierzam jak tylko na nią gdzieś trafię;)

    OdpowiedzUsuń